การส่งเสริมการจัดการชุมชนต้นแบบเกษตรกรรมอย่างยั่งยืน ตามหลักสัปปุริสธรรม : กรณีศึกษาชุมชนลำไยแปลงใหญ่ ตำบลหนองช้างคืน อำเภอเมือง จังหวัดลำพูน

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาระดับการจัดการชุมชนต้นแบบของชุมชนลำไยแปลงใหญ่ ตำบลหนองช้างคืน อำเภอเมือง จังหวัดลำพูน 2) เปรียบเทียบความคิดเห็นของเกษตรกรในชุมชนตามปัจจัยส่วนบุคคล 3) เสนอแนวทางการส่งเสริมการจัดการชุมชนต้นแบบเกษตรกรรมอย่างยั่งยืนตามหลักสัปปุริสธรรม การวิจัยนี้ใช้วิธีการผสานระหว่างการวิจัยเชิงปริมาณและเชิงคุณภาพ โดยสัมภาษณ์เชิงลึกผู้ให้ข้อมูลสำคัญ 10 ท่าน และเก็บข้อมูลจากกลุ่มตัวอย่าง 363 คน

ผลการวิจัยพบว่า 1) ระดับการจัดการชุมชนตามหลักสัปปุริสธรรมในชุมชนลำไยแปลงใหญ่ อยู่ในระดับมากทุกด้าน โดยเรียงลำดับจากสูงสุด ได้แก่ การรู้ชุมชน (ปริสัญญุตา) การรู้บุคคล (ปุคคลัญญุตา) การรู้ตน (อัตตัญญุตา) การรู้จักเหตุ (ธัมมัญญุตา) การรู้จักผล (อัตถัญญุตา) การรู้กาลเวลา (กาลัญญุตา) และการรู้ประมาณ (มัตตัญญุตา) 2) การบริหารจัดการชุมชนตามหลักสัปปุริสธรรมส่งผลต่อการจัดการชุมชนต้นแบบเกษตรกรรมอย่างยั่งยืนในชุมชนลำไยแปลงใหญ่อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05 3) แนวทางการส่งเสริมการจัดการชุมชนต้นแบบเกษตรกรรมอย่างยั่งยืน ได้แก่ การประชุมวางแผนชุมชนโดยให้ประชาชนมีส่วนร่วม การประเมินเหตุการณ์ในอนาคตและเตรียมรับมือ การวิเคราะห์ผลที่จะเกิดขึ้นจากการเปลี่ยนแปลงเทคนิค และการฝึกอบรมเกษตรกรในเทคนิคใหม่ ๆ โดยผู้เชี่ยวชาญ