Guidelines for Preserving Palm Leaf Manuscripts of Temples in Mae Wang District Chiang Mai Province

  • พระกัมพล อิ่นแก้ว Mahachulalongkornrajavidyalaya University,Chiang Mai Campus
  • พิสิฏฐ์ โคตรสุโพธิ Mahachulalongkornrajavidyalaya University, Chiang Mai Campus
  • พระครูสิริปริยัตยานุสาสก์ . Mahachulalongkornrajavidyalaya University, Chiang Mai Campus
Keywords: strategies, conservation, palm leaf manuscripts, Mae Wang District

Abstract

This research article has three main objectives: 1) to study the history of palm leaf manuscripts in Buddhism, 2) to examine the context and challenges of conserving palm leaf manuscripts in temples in Mae Wang District, Chiang Mai Province, and 3) to propose conservation strategies for these manuscripts in the area. The research utilizes a combination of historical study and field surveys.

The findings reveal that: 1) Palm leaf manuscripts hold significant importance in Buddhism, with the first written inscriptions of teachings occurring during the Fifth Buddhist Council in Sri Lanka in 433 CE, to prevent errors in oral transmission. 2) The conservation of palm leaf manuscripts in Mae Wang District faces challenges both from internal factors, such as material degradation, and external factors, such as pollution, temperature fluctuations, and the decline in Lanna script education. 3) The proposed conservation strategy involves four steps: surveying and gathering information, preparing for conservation by raising awareness among stakeholders, performing conservation actions through cleaning and organizing the manuscripts, and ensuring sustainability by establishing learning centers and conservation networks within the community. The study concludes that the conservation of palm leaf manuscripts requires systematic and ongoing efforts, particularly in building community knowledge and understanding to preserve this cultural heritage.

References

ชูศักดิ์ ทิพย์เกสร, (2551). พระพุทธศาสนาในศรีลังกา. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: เชน ปริ้นติ้ง.

ประสิทธิชัย เลิศรัตนเคหกาล และคณะ. (2561).การพัฒนารูปแบบการจัดการคัมภีร์ใบลานในประเทศไทย. โรงพิมพ์อินฟอร์เมชั่น,

พระดิเรก วชิรญาโณ อินจันทร์. (2545). คู่มือการสำรวจคัมภีร์ใบลาน. เชียงใหม่ : กลุ่มใบลาน
วัดอุโมงค์สวนพุทธธรรม.

พระชยานันทมุนี, (2560).การสืบค้นการจัดระบบอนุรักษ์เอกสารคัมภีร์โบราณของวัดและถ่ายทอดภูมิ
ปัญญาล้านนาเพื่อสร้างแหล่งเรียนรู้ในท้องถิ่นของจังหวัดน่าน.รายงานวิจัย,มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระมหาฉัตรเทพ พุทฺธชาโต. (2563). รูปแบบการอนุรักษ์คัมภีร์ใบลานของวัดและชุมชนใน
ประเทศไทย ด้วยกระบวนการทางวัฒนธรรมและเทคโนโลยี,วิทยานิพนธ์ พุทธศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระมหาสุทิตย์ อาภากโรและคณะ,(2558). การจัดการความรู้ทางวัฒนธรรมในประเพณีตาก
ธรรมของวัดสูงเม่น จังหวัดแพร่.รายงานการวิจัย. สํานักงานคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ กระทรวงวัฒนธรรม.

พิสิฏฐ์ โคตรสุโพธิ์ และคณะ. (2560). รายงานการวิจัยฉบับสมบูรณ์ การสืบค้นและอนุรักษ์เอกสารคัมภีร์โบราณของวัดในจังหวัดพะเยาและการสร้างแหล่งเรียนรู้ในท้องถิ่น. มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

สำนักหอสมุดแห่งชาติ. (2556).ความรู้ด้านการซ่อมอนุรักษ์คัมภีร์ใบลาน. กรุงเทพฯ:สำนักหอสมุดแห่งชาติ,
สำนักหอสมุดแห่งชาติ.กรมศิลปากรณ์ กระทรวงวัฒนธรรม.(2553).คู่มือความรู้ด้านการจัดการคลังเอกสารจดหมายเหตุ.

ดิเรก อินจันทร์ และคณะ,(2560). การจัดทำฐานข้อมูลคัมภีร์ใบลานและศึกษาประวัติศาสตร์ชุมชนจากคัมภีร์ใบลาน วัดน้ำจำ ตำบลร้องวัวแดง อำเภอสันกำแพง จังหวัดเชียงใหม่. งานวิจัยภายใต้การสนับสนุนทุนโดยกรมส่งเสริมวัฒนธรรม กระทรวงวัฒนธรรม.

พระชยานันทมุนี,(2560).การสืบค้นการจัดระบบอนุรักษ์เอกสารคัมภีร์โบราณของวัดและถ่ายทอดภูมิปัญญาล้านนาเพื่อสร้างแหล่งเรียนรู้ในท้องถิ่นของจังหวัดน่าน.รายงานวิจัย,มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

วันทนา กิติศรีวรพันธุ์. (2547). การบำรุงรักษาหนังสือใบลานและสมุดไทย. ชลบุรี: สำนักหอสมุดมหาวิทยาลัยบูรพา.

สินีนาฏ สมบูรณ์อเนก.(2555). การอนุรักษ์คัมภีร์ใบลาน. เชียงใหม่ : ศูนย์วิจัยและบริการวิชาการคณะสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
Published
2024-09-05